Fabuła rozgrywki klimatycznej

Fabuła Durmstrangu:


Chociaż bitwa 2 maja 1998 roku rozgrywała się na terenie Hogwartu, miała wielki wpływ na cały magiczny świat. W gazetach aż huczało o upadku Czarnego Pana, o niepokonanym Potterze i jego bohaterskiej walce, o poległych w tej, a także w poprzedniej wojnie z Lordem Voldemortem. Przyznawano Ordery Merlina, organizowano wiele uroczystości, a politycy robili wszystko co w swojej mocy, by czarodzieje poczuli się w końcu bezpiecznie. Niepokój trwał, nie tylko na terenie Wielkiej Brytanii, lecz również w całej Magicznej Europie.

Nastrój oczekiwania i podejrzliwej czujności udzielał się w wielu miejscach, w tym w Instytucie Magii Durmstrang. Chociaż Ministerstwo nie mogło oskarżyć uczniów, doskonale zdawało sobie sprawę z tego, że wielu z Nich wywodzi się z rodzin, w których uznawano idee Lorda Voldemorta – a nieraz i samego Grindelwalda, kultywowano je i przekazywano z pokolenia na pokolenie. Dlatego też gdy przyszło Komisji Edukacyjnej zadecydować o dalszym losie uczniów Hogwartu, pojawiło się wiele głosów sprzeciwu, przed wysłaniem ich do Instytutu Magii Durmstrang. Przeważyły jednak argumenty o tym, że nie należy wysyłać uczniów z daleka od rodzin, a Szkoła Magii Beauxbatons nie jest w stanie przyjąć tak wielkiej ilości uczniów. Warunek był jeden – Durmstrang nie przyjmie w swe progi mugolaków. Właśnie dlatego od pierwszego września 1998 roku, w Instytucie Magii Durmstrang pojawiło się mnóstwo nowych twarzy, a zewsząd dało się słyszeć brytyjskie akcenty i kaleczenie języka norweskiego.

Pierwsze pół roku minęło względnie spokojnie, chociaż między uczniami dało się wyczuć napiętą atmosferę. Utarczki słowne i gnębienie osób, które były przeciwne ideom Czarnego Pana nie rzucało się aż tak w oczy, nawet jeśli zdarzało się dość często. Aż do 31 grudnia nie wydarzyło się nic, co dałoby powody do niepokoju Ministerstwu Magii, a nauczyciele Instytutu woleli przymykać oko na niektóre rzeczy, by nie zwracać na siebie większej uwagi niż to konieczne.
Wejście w rok 1999 wiązało się jednak z nowymi problemami. Przepowiednie o końcu świata, równoczesnym z końcem millenium pojawiały się coraz częściej, a co bardziej przesądni czarodzieje zaczęli się we wszystkim doszukiwać ukrytych znaków nadchodzącej zagłady. Niepokój udzielał się nie tylko czarodziejom, ale i mugolskiej społeczności, a nadchodząca apokalipsa wysunęła się na pierwsze miejsce wszystkich gazet, rozgłośni radiowych i telewizji. Prawie wszyscy zapomnieli o wydarzeniach z zeszłych lat, uważnie śledząc wydarzenia na świecie i porównując je z wielkimi proroctwami z zamierzchłych wieków.

Był to idealny moment dla tych wszystkich, którzy nie mogli tak łatwo zapomnieć o upadku Czarnego Pana. Pojawiały się grupki przez nielicznych zwane „neośmierciożercami”, które w miarę swoich możliwości starały się odnaleźć wszystkich wyznających podobne wartości.
Również w Instytucie Magii Durmstrang znalazło się parę osób, które nie zapomniały jedynych prawdziwych wartości, wpajanych im przez wiele lat. Zaczynając od niewielkiej grupki, rozpoczęli własny program „odszlamiania świata”, rozpoczynając od wszystkich tych uczniów, którzy nie kryli się ze swoim zamiłowaniem do mugoli i ich rzeczywistości, koniec świata uważając za świetną przykrywkę dla swoich czynów.

Jak to jednak bywa, ich działania nie mogły ujść bezkarnie. Chociaż nauczyciele zdawali się pozostawiać w neutralnych relacjach z uczniami, z zainteresowaniem śledzili rozwój sytuacji. Ale to uczniowie stworzyli ruch oporu, robiąc wszystko co w swojej mocy, by ochronić swoich przyjaciół przed spuścizną Czarnego Pana.